New York Times, Temsilciler Meclisi’nin ardından Senato’nun da Irak’taki Amerikan askerlerinin 2008 yılında çekilmesi yönündeki bir tasarıyı kabul ettiğini belirtiyor. Gazete, tasarıyı veto edeceğini açıklayan Başkan Bush’un, tasarıyı destekleyenlere karşı karalama kampanyası başlatmasını eleştiriyor.
"Başkan Bush, danışmanları ve Kongre’deki yandaşları, sanki savaşı kazanmak isteyenlerle istemeyenler arasında bir tartışma yaşanıyormuş imajı uyandıracak bir propaganda kampanyası başlattı. Oysa, gerçek bu değil ve Beyaz Saray da bunu çok iyi biliyor. Irak’ta zafer kazanmak, artık bir seçenek değil. Geriye kalan tek mantıklı hedef, Amerika’nın kaçınılmaz geri çekilmesini sorumluluk duygusu içinde organize etmektir. Bush’un bir türlü yapmadığı ve Temsilciler Meclisi ile Senato’da kabul edilen tasarıların hedeflediği şey de tam olarak budur."
USA Today Irak’tan çekilme konusunda Kongre’nin yaptığı baskının bir fırsat olduğu yorumunda bulunuyor. Gazete, Başkan Bush’un bu baskıyı gerekçe göstererek Irak hükümetini belirli konularda adım atmaya zorlayabileceği görüşünde.
"Başkan Bush, bütün sert açıklamalarına rağmen, hiçbir savaşın kamuoyu desteği olmadan sonsuza kadar sürdürülemeyeceğinin farkında. Çekilmenin takvimi konusundaki bütün tartışmalara rağmen ortada zaten Kasım 2008 gibi bir tarih var. Her iki parti de, seçime giderken, seçmenleri Amerikan askerlerinin Irak’ta kalmasına ikna etmek gibi bir zorunlulukla karşı karşıya kalmak istemeyecektir. Başkan Bush bu tartışmadan sıkılmış olabilir ama ister beğensin ister beğenmesin; hem zamanı hem de önündeki seçenekler giderek azalıyor."
Washington Post Bush yönetiminin İran’ın nükleer programına karşı uyguladığı diplomatik stratejinin kendi içinde başarılı olduğunu belirtiyor. Gazete, Amerika’nın bu sayede Tahran’a karşı uluslararası bir ittifak oluşturduğunu ve Güvenlik Konseyi’nden yaptırım kararları çıkarttığını belirtiyor ancak yine de bu çabaların sonuç almaya yetmediğini vurguluyor.
"Bundan birkaç yıl önce Bush yönetiminin “şer ekseni”ne karşı tek yanlı bir kampanya başlatmasını eleştirenler, şimdi yeniden geleneksel diplomasiye geri dönülmesini alkışlamalıdır. Biz de, İran’ın bölgedeki saldırganlığına karşı, askeri operasyon dışındaki diğer seçeneklerle birlikte bu tür diplomatik çabaların sürdürülmesi gerektiğini düşünüyoruz. Ancak Bush’un bu politikayı benimsemesinden bu yana iki yıl geçmiş olmasına rağmen, diplomatik yöntemlerin rejim değişikliği politikasından daha başarılı olmadığını da kaydetmek gerekiyor."
Christian Science Monitor Zimbabve’de ekonomik sorunların, siyasi baskıların ve açlığın giderek arttığına dikkat çekiyor. Yaklaşık üç milyon insanın ülkeyi terk ettiğini kaydeden gazete, gelişmeler karşısında bölge ülkelerinin de Zimbabve Devlet Başkanı Robert Mugabe’ye karşı tavırlarını değiştirmeye başladığını vurguluyor.
"Afrika ülkeleri baskıcı yönetimlerden ya zor kullanarak ya da müzakerelerle kurtuldu. Zaire’deki çürümüş Mobutu Sese Seko yönetimini ülkeden kovanlar silahlı isyancılardı. Uganda’nın eli kanlı lideri İdi Amin’i Tanzanya birlikleri devirdi. Liberya’da Charles Taylor’un yönetimden uzaklaşması uluslararası uzlaşmayla sağlandı. Zimbabve’nin ise Mugabe’den nasıl ve ne zaman kurtulacağını tahmin etmek mümkün değil. Ancak hem Zimbabve içindeki güçler hem de ülke dışındaki güçler, geçiş sürecinin sıkıntısız geçmesi için her türlü hazırlığı yapmalıdır."