New York Times Amerikan Merkez Bankası’nın 600 milyar Dolarlık devlet tahvili alma kararının G-20 üyelerinin tepkisine yol açtığını hatırlatıyor. Gazete FED’e yönelik eleştirilerin haksız olduğunu savunuyor:
“Birçok ülke doların daha da değer kaybetmesinin kendi ihracatlarına darbe vuracağından ve daha yüksek gelir peşindeki sıcak paranın kendi ekonomilerine yöneleceğinden endişe ediyor. Bu korku haklı bir nedene dayansa da öngörüden yoksun bulunuyor. FED’in kararı Amerikan ekonomisini canlandırmak ve deflasyondan kurtulmak açısından gerekliydi. Amerika’da durgunluğun uzaması ya da işlerin daha da kötüye gitmesi, küresel talebin ve büyümenin en önemli kaynaklarından birini kurutur. G-20 üyeleri, FED’i eleştirmek yerine onun bu adımını tamamlayıcı kararlar almalıdır. Washington, Brezilya gibi ülkelerin sermayeyi denetlemeye ve zengin ülkelerdeki düşük faizden kaçan paranın akışını yavaşlatmaya yönelik önlemlerini desteklemelidir. Büyümenin durma noktasına geldiği ve enflasyonun olmadığı Avrupa ve Japonya, FED’le benzer politikalar uygulamalıdır. Çin, kendi para biriminin dolar karşısında değer kazanmasına izin vermeli ve iç tüketime daha fazla bel bağlamalıdır.”
Washington Post FED’in aldığı ikinci parasal gevşeme kararının Amerika’da istihdamı artırmaya yönelik olduğunu vurguluyor. Gazete, diğer ülkelerin bu karara tepkisini samimiyetsiz buluyor:
“Çin ve Almanya’nın ucuz dolar politikasından zarar görecek olması bu politikanın kötü olduğu anlamına gelmez. FED’in gevşek para politikasını, Çin’in yıllarca kendi para biriminin değer kazanmasına izin vermemesiyle veya en azından uluslararası piyasalarda serbestçe dalgalanmasını reddetmesiyle kıyaslamak en azından abartılı olur. Ucuz dolar, uzun vadede küresel dengenin yeniden kurulmasına yardımcı olurken Çin’in politikası böyle bir amaca hizmet etmiyor. Aslında Amerika, tüketime dayalı büyüme modelini değiştirmek için gerekli mali ve diğer önlemleri almakta geç bile kaldı. Eğer Çin ve Almanya FED’in sürpriz politikaları karşısında bu kadar kırılgan olmak istemiyorlarsa, bu konuda önlem almak kendi ellerinde.”
Christian Science Monitor İslam âlemiyle ilgili genelleştirmeler yapılmasına itiraz ediyor. Gazete, bu çerçevede Endonezya’nın ılımlı İslam anlayışının modeli olarak gösterilmesine karşı çıkıyor:
“Amerika, Endonezya’yı modern ve büyük bir İslam ülkesi modeli olarak sınıflandırmaktan kaçınmalıdır. Endonezya’nın diğer Müslüman ülkeleri ılımlılaştırma yönündeki doğal etkisi, herhangi bir Amerikan başkanının bunu istismar etmeye çalışması yüzünden yok olabilir. Şu anda Endonezya’nın Amerika ve diğer dost ülkeler açısından asıl önemi Çin’e karşı denge unsuru olmasıdır. Endonezya ayrıca Burma, Vietnam ve Çin gibi otoriter yönetimlerin iktidarda olduğu bir bölgede, demokratik yönetimiyle de Amerika’nın çıkarları açısından önem taşımaktadır. Müslümanlar ile Müslüman olmayanlar birbirlerini sığ ve yanlış biçimlerde etiketlendirmekten vazgeçerlerse, İslam’ı aşırı unsurlardan korumak da kolaylaşacaktır.”
Los Angeles Times El Kaide’nin Arap yarımadasındaki liderlerinden Enver El-Avlaki’nin Amerika tarafından öldürülmek istendiğine ilişkin şikâyetlerin dava konusu olduğunu kaydediyor. Gazete, terörist de olsa bir Amerikan vatandaşının yargısız biçimde infaz edilmesine karşı çıkıyor:
“Obama yönetimi niçin ölüm listeleri hazırladığını ve Amerikalıların başka ülkeler tarafından gerçekleştiğinde insan hakları ihlali olarak gördüğü yargısız infazlara niçin ihtiyaç duyduğunu açıklamak zorundadır. Uluslararası hukuka göre, barış zamanında öldürücü düzeyde güç kullanılması ancak yakın bir saldırıyı önlemek için ve son çare olarak başvurulabilecek bir yöntemdir. Bu örnekte, böyle bir şeyden bahsetmek mümkün müdür? Amerika ile Arap yarımadasındaki El Kaide arasında en önemli fark bizim bu ülkede hukuk kurallarına göre yaşamamızdır. Zor ve tehlikeli olsa bile koyduğumuz kurallara uymamızdır.”