CHANTILLY —
Philippe Keefe yapabildikleriyle gurur duyuyor: “Patatesleri soyuyor, maydanoz ayıklıyor, havuç rendeliyor, biberleri temizliyorum.”
Kerry O’Brien da yemek yapmayı çok seviyor: “Bu, benim için ideal iş. Bir gün şef olmayı umuyor ve ailemin benle gurur duymasını istiyorum.”
O’Brien ve Keefe, Wildflour’da çalışıyor. İşletme, hem restoran işletiyor, hem de catering işi yapıyor. Şirkette çalışan 70 kişinin yarısından fazlası zihinsel engelli.
Alberto Sangiorgio, “İşin her kısmında 2-3 ay çalışıyorlar. Bulaşık yıkıyorlar, sebze meyve kesiyorlar. Başka işler de yapıyorlar. 4-5 yılın sonunda herhangi biri gibi restoranlarda çalışabilir hale geliyorlar,” şeklinde konuşuyor.
22-60 yaş arasındaki çalışanlar saatte 7,5 Dolar, yani asgari ücret alıyor. Sağlık sigortası ve diğer sosyal haklara da sahipler. Paul Miller 6 yıldır şef olarak çalışıyor.
Miller, “Bu işi ve iş arkadaşlarını çok seviyorlar. İnanamayacağınız kadar çalışkanlar. Anlamaları zaman alıyor ama anladıktan sonra müthişler. Bu, işi benim için de daha tatminkar kılıyor,” diyor.
Engelli çalışanları eğiten Fernanda Rodriguez de aynı fikirde: “Sanırım bana, benim onlara öğrettiğimden fazlasını öğretiyorlar. Çok olumlu ve sevgi dolular. Hep mutlular.”
Veronique Keefe, oğlu Philippe’de olumlu değişimler gözlemlemiş: “Daha sakin, mutlu ve enerjik oldu. Burada çalışanlar da onu mutlu ediyor. Burada olması sosyal olarak da iyi oldu.”
Richard Harrison, Wildflour’un müdavimlerinden. Yemeklerin güzel olduğunu ancak sadece bu yüzden burayı tercih etmediğini söylüyor: “Restoranın bu kişileri işe alması hoşuma gidiyor. Benim onlarla etkileşimim de iyi bir deneyim.”
Sebze, meyve kesme ve paketleme işleri dışında bu iş, engelli çalışanların kendilerine güvenmelerini sağlıyor. Down Sendromlu John Stephens 2008’den bu yana Wildflour’da çalışıyor: “Bu iş birçok rüyayı açan bir anahtar gibi. Burası düzgün bir hayatımın olması için gereksinim duyduğum her şeyi bana verdi.”
Stephens aktör olmak istiyor. Fırsat karşısına çıktığında şef rolüne soyunabileceğinden de emin.
Kerry O’Brien da yemek yapmayı çok seviyor: “Bu, benim için ideal iş. Bir gün şef olmayı umuyor ve ailemin benle gurur duymasını istiyorum.”
O’Brien ve Keefe, Wildflour’da çalışıyor. İşletme, hem restoran işletiyor, hem de catering işi yapıyor. Şirkette çalışan 70 kişinin yarısından fazlası zihinsel engelli.
Alberto Sangiorgio, “İşin her kısmında 2-3 ay çalışıyorlar. Bulaşık yıkıyorlar, sebze meyve kesiyorlar. Başka işler de yapıyorlar. 4-5 yılın sonunda herhangi biri gibi restoranlarda çalışabilir hale geliyorlar,” şeklinde konuşuyor.
22-60 yaş arasındaki çalışanlar saatte 7,5 Dolar, yani asgari ücret alıyor. Sağlık sigortası ve diğer sosyal haklara da sahipler. Paul Miller 6 yıldır şef olarak çalışıyor.
Miller, “Bu işi ve iş arkadaşlarını çok seviyorlar. İnanamayacağınız kadar çalışkanlar. Anlamaları zaman alıyor ama anladıktan sonra müthişler. Bu, işi benim için de daha tatminkar kılıyor,” diyor.
Engelli çalışanları eğiten Fernanda Rodriguez de aynı fikirde: “Sanırım bana, benim onlara öğrettiğimden fazlasını öğretiyorlar. Çok olumlu ve sevgi dolular. Hep mutlular.”
Veronique Keefe, oğlu Philippe’de olumlu değişimler gözlemlemiş: “Daha sakin, mutlu ve enerjik oldu. Burada çalışanlar da onu mutlu ediyor. Burada olması sosyal olarak da iyi oldu.”
Richard Harrison, Wildflour’un müdavimlerinden. Yemeklerin güzel olduğunu ancak sadece bu yüzden burayı tercih etmediğini söylüyor: “Restoranın bu kişileri işe alması hoşuma gidiyor. Benim onlarla etkileşimim de iyi bir deneyim.”
Sebze, meyve kesme ve paketleme işleri dışında bu iş, engelli çalışanların kendilerine güvenmelerini sağlıyor. Down Sendromlu John Stephens 2008’den bu yana Wildflour’da çalışıyor: “Bu iş birçok rüyayı açan bir anahtar gibi. Burası düzgün bir hayatımın olması için gereksinim duyduğum her şeyi bana verdi.”
Stephens aktör olmak istiyor. Fırsat karşısına çıktığında şef rolüne soyunabileceğinden de emin.
